Ey kainatın esrar perdesi
Sevgili güz
Seni gördüğümde
Asırlık uykudan uyanırım
Toprağının kokusunda
Kendi suretimi ararım
Cennete açılan kapım
Bazan gurbet ellerde
Açan zambak olursun
Yüreğime hüznünü saçarsın
Hışırtısında gözyaşlarınının
Kendi vehmimi bulurum
Bazan karalıktan korkarım
Yüreğinde beni ağırlar
Gri yağmurlarınla yıkarsın
Gözlerinde sonsuzluk
Ellerin ellerimde
Bana sevdayı anlatırsın
Düşlerim buruk
Kanatlarım kırıktır
Acılarımı hisseder
Bana şarkılar söylersin
Kış geliyor artık
Sende göçüp gidersin
Bir derin hüzün ile
Dönülmez yola düşersin
Gitmek tek nefesliktir.
Lakin kalmak tek bir
Ömre sığmaz bilirsin.
Åsgårdsreien - Peter Nicolai Arbo (1872)
